آژیر قرمز در ۹۶ سد کشور به صدا درآمد

18 سد کشور که 26 درصد مخازن 177 سد مهم کشور را به خود اختصاص داده اند بین 40 تا 50 درصد آب دارند. سدهای کوثر، تهم ، دامغان ، سهند ، کارون 3 و کرخه از آن جمله است.
27 سد کشور که 26 درصد ظرفیت مخازن 177 سد مهم کشور را دارند بین 50 تا 70 درصد پر است که سدهای طالقان، کرج ، جیرفت، البرز و گتوند اولیا قابل ذکر است.
23 سد کشور نیز که 6 درصد از ظرفیت مخازن سدهای مهم را دارند بین 70 تا 90 درصد پر است، سدهای نیجران، دو برج، تنگه حمام و شیرین دره از آن جمله به شمار می آیند و 13 سد دیگر که تنها دو درصد ظرفیت 177 سد مهم کشور را به خود اختصاص داده اند بین 90 تا 100 درصد پر است که سدهای سورال ، گاوشان، رودبال ، داراب ، بافت و داریان از آن جمله است.
31 درصد سدهای پنجگانه تامین کننده آب شرب تهران آب دارد.
وضع آبی 5 سد تامین کننده آب شرب تهران بدین شرح است:
سد لار 27 میلیون متر مکعب، سد طالقان 249 میلیون متر مکعب، سد کرج 101 میلیون متر مکعب، سد لتیان 29 میلیون متر مکعب و سد ماملو 179 میلیون متر مکعب آب دارند.
به این ترتیب در حال حاضر 586 میلیون متر مکعب آب در مخازن سدهای تهران وجود دارد و این سدها به ترتیب ذکر شده 3، 59، 55، 39 و 72 درصد پر است و نسبت به سال قبل 2 درصد حجم آب سدهای تهران کمتر شده است.
میزان ورودی آب به سدهای پنچگانه از ابتدای سال آبی جاری (مهرماه) تاکنون 169 میلیون متر مکعب بود که نسبت به پارسال 7 درصد کاهش نشان می دهد و میزان خروجی آب نسبت به زمان مشابه پارسال 413 میلیون متر مکعب گزارش شده است که 5 درصد افزایش دارد.
میانگین بارش در استان تهران از ابتدای سال ابی 35 میلی متر گزارش شده است که نسبت به پارسال 66 درصد ونسبت به دراز مدت 67 درصدمنفی است.

ایران هم یکی از ۶۰ کشور تشنه می‌شود؟

حسن طاهری در سرمقاله امروز روزنامه «۱۹ دی» با این مقدمه نوشت: یکی از مهم‏‌ترین بحران‏‌های زیست‏‌محیطی آینده، مواجه شدن حکومت‏‌ها با بحران کمبود آب است؛ بحرانی سنگین برای گرفتن امتیازات از کشورهای تشنه. در چنین وضعیتی، شرکت‏‌های چندملیتی دنیا در صدد تجاری‌کردن این ماده حیاتی هستند.
کشور ایران به عنوان یکی از مناطق خشک و کم‌آب، پس از انقلاب و به‌خصوص در دهه ۷۰ با طرحی فوری، ساخت صدها سد را برای مهار آب‌ها انجام داد؛ طرحی هیجانی و بی‌مطالعه که تا مدتی کوتاه توانست بر مشکل کم‌آبی پیروز شود؛ طرحی برای نگهداری منابع آب ایران در سال‌های عطشناک دنیا که امروزه عملا بلای جان ایران‌زمین شده است.
استفاده از آب به شکل بی‌رویه در کشاورزی و صنعت و احداث بی‌رویه سدها، مشکلی را پیش ‏آورد که در سال ۱۹۹۸، ۲۸ کشور با آن روبه‌رو شدند؛ مشکلی که محسوس‏‌ترین اثر ویرانگر آن، نابودی اکولوژیکی طبیعت و کاهش جدی پوشش گیاهی و بارش‌هاست.
کاهش موجودی آب برای هر نفر در سال به کمتر از ۱۰۰۰ متر مکعب نشانه بحران جدی آب است. سال ۱۴۰۰ سرانه آب هر ایرانی به حدود ۱۰۰۰ مترمکعب می‌رسد و این یعنی شروع یک فاجعه بزرگ.
با این حال رسما اعلام می‌شود که ۹۰ درصد آب در کشاورزی با کمترین بهره‌وری به هدر رفته و مجوز ساخت نیروگاه‌های سیکل ترکیبی نیز به‌عنوان قاتل منابع آب همچنان صادر می‌شود. بانک جهانی تاکنون با اجرای طرح‏‌های آب، بیش از ۲۰ میلیارد دلار سرمایه‏‌گذاری کرده است؛ معامله‌ای به‌عنوان سودآورترین تجارت آینده‏ و بسیار دندان‌گیر، به ارزش ۱۰۰۰ میلیارد دلار.
درآینده‏‌ای نه‌چندان دور، کشورهای کم‌آب برای سیراب شدن باید هر آنچه را بانک جهانی تجویز می‌کند، بپذیرند. این، همان دیکتاتوری پنهان و شیک‏‌پوش و صلح‏‌دوست بانک جهانی است که در پشت قوانین تجارت بین‌الملل، قربانیان بی‌تدبیر و بدون برنامه و البته تشنه خود را به مذبح خواهد برد.
آیا نام ایران در ۱۰ سال آینده با جمعیت ۱۰۰ میلیون نفر و نیازمندی ۱۲ میلیارد متر مکعب آب شیرین، در فهرست ۶۰ کشور لم‌یزرع دنیا دیده می‌شود؟