سال گذشته، خیلی بی‌مقدمه و ناگهانی، خبر تصویب تعطیلی 8 ربیع الاول در رسانه ها منتشر شد. نمایندگان ارائه دهنده طرح، شهادت حضرت امام حسن عسکری(ع) و آغاز امامت حضرت مهدی(ع) را دلیل این تعطیلی بیان کرده بودند.
از بدو این تصویب، حقیقتا بسیار متعجبم که چرا مخالفت چندانی با این موضوع ابراز نشد و رسانه‌ها و سیاسیون، به موضوعی با این سطح اهمیت، اینقدر کم‌توجه بودند. اولین مطلبی که بنظر میرسد، مناسبت این روز است. با توجه به تعطیل نبودن سالروز شهادت بیشتر امامان معصوم علیهم‌السلام، ظاهرا هدف اصلی این تعطیلی، بزرگداشت اولین روز امامت امام زمان(ع) باشد تا شهادت امام عسکری(ع). مطلبی که هیچ مستند روایی و شهرتی بین علمای شیعه ندارد، که اگر اینگونه بود باید سالروز وفات همه ائمه را، به مناسبت امامت امام بعدی جشن میگرفتیم. همچنین باید بپرسیم که آیا بزرگداشت یک مناسبت مذهبی، فقط با تعطیل کردن آن امکانپذیر است؟ آیا نمی‌بینیم که همین الان نتیجه برخی تعطیلات ملی یا مذهبی، صرفا شلوغ شدن جاده‌های کشور و تعطیلی چند روزه ادارات است؟ آیا باید یادآوری کنیم که کشورمان امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند کار و سختکوشی و مقاوم‌سازی اقتصاد است و نباید در عروسی یا عزا قبل از همه، کار و تلاش را قربانی کرد؟
مطلب دیگری که باعث نگرانی و حتی سوءظن به طراحان این طرح است، امکان سوء استفاده از این تعطیلی برای برخی برنامه‌های وحدت شکن و خلاف مصالح ملی است. متاسفانه چند سالی است که برخی مجالس و مراسم خرافی و بدعت‌آلود به بهانه این روز در برخی نقاط کشور برگزار می‌شود که کاملا مخالف اسلام، وحدت ملی و توصیه‌های رهبر انقلاب است. بیم آن میرود که تعطیلی 8 ربیع‌الاول، به نوعی، رسمیت بخشیدن به این مراسم تلقی گردد و زمینه را برای گسترش بیشتر این مجالس و تفرقه افکنی بین برادران دینی فراهم کند.
متاسفانه جریانی که امروز به نام «تشیع انگلیسی» می‌شناسیم، تحت عنوان «هفته برائت»، در برابر «هفته وحدت» بنیانگذاری شده توسط حضرت امام(ره)، تلاش دارند ضمن مناسک‌سازی برای ایام هشتم و نهم ربیع‌الاول، برای خود مشروعیت و بدنه اجتماعی ایجاد کنند و این تعطیلی می‌تواند دستاویز خوبی برای این گروه باشد.
