روزنامه ایران با اشاره به سخنان اخیر لیلاحاتمی در جشنواره برلین نوشت: گروه‌هایی از نخبگان اجتماع در بزنگاه‌های خاص، از فرصت بهره جسته و در برابر رسانه‌های خارجی، حرف‌هایی می‌زنند که بار معنایی آن، هم برای خودشان نامفهوم می‌شود و هم برای آنانی که مترصد چنین موقعیت‌های خاص خبری هستند.
نامفهوم از آن جهت که آنجایی که باید در داخل همراه برخی وقایع حادث شده باشند(حال نه لزوماً اعتراضی و سیاسی و اجتماعی) حضور ندارند و بیشتر در گیر و دار شبکه‌های مجازی و در حال پوشش دادن کالاهای تجاری هستند و سمپات بودنشان در راستای کنش اجتماعی و فرهنگی قرار نمی‌گیرد.
براستی اگر هدف چنین واگویه کردن‌هایی در خارج از کشور، کمک به نضج گرفتن برخی آزادی‌های تصریح شده در قانون اساسی است چرا باید در برابر رسانه‌های داخل نباشد؟ پرواضح است مراد از رسانه‌های داخل لزوماً رادیو و تلویزیون و روزنامه‌های چپ و راستی نیست که مجال اندک است.
وقتی این بازیگران و ورزشکاران، به مدد تلگرام و اینستاگرام، می‌توانند بی‌دغدغه با مخاطبان ارتباط برقرار نمایند که دست بر قضا، میزان سانسور آن کمتر و هزینه‌اش هم به گواه همگان آنچنان نیست، چرا باید در برابر دوربین‌هایی باشد که منتظر بهانه‌ای هستند تا بگویند گسست اجتماعی بین مردم و نخبگان با حاکمان وجود دارد! آیا اینگونه برخورد کردن با آنچه در ذهن گویندگانشان است در تباین نیست؟ به حتم سرکار خانم حاتمی که زنده یاد پدر بزرگوارشان، دلبستگی مثال زدنی به این دیار و فرهنگ و آداب آن داشتند هم خواهان آن هستند که فضایی مطلوب‌تر برای بیان دغدغه‌های مردم ایجاد شود و اگر نقلی هم دارند برای این مهم است؛ ولی باید بپذیرند که اگر قرار بر تغییر و اصلاح امور است از داخل باید باشد.
