"بهانه اعتراض" همانست و سیاست های ویرانگر تعدیل ساختاری، همان.
آنروز ها نیز به سرعت به قزوین و زاهدان زنجان و اسلامشهر و ارومیه و غیره کشیده شد و "امروز" نیز، توزیع شده مشهدِ دیروز است، البته با تفاوت هائی.
سال 71 جرقه اعتراض ها از کوی طلاب مشهد و به بهانه اعتراض به تخریب خانه ها آغاز شد و مشهد 96 نیز ظهور اعتراض تجمیع شده و تلنبارِ مالباختگان موسسات دولتی است.
اعتراضات سال 71 به تورم 50 درصدی سیاست های تعدیل گره خورد و به شورش رسید و امروز نیز واخواهی مالباختگان، به مصائب تودرتوی سیاست های تعدیل بند خورده است و در حال تبدیل به غائله و هنگامه های خیابانی است.
مسئولین نیز همانند. همان کارگزاران سازندگی و همان تکنوکرات ها و همان نیلی و همان نوبخت و روحانی نیز نسخه بروز شده آیت الله هاشمی.
این مقدمه کوتاه را مرور کردیم که دچار "تصمیم اشتباه" نشویم. شعارهای ساختار شکنانه امروز "غلیان ناشیانه" ضدانقلاب با همراهی "هیجان کودکانه" تماشاچیان وطنی است. گذراست. بی سرست و پایدار نیست. اما متن اعتراضی مشهد 96، مشهد 71 است.
سرنوشت سیاست های تعدیل، "اعتراض یقه‌آبی‌ها" (کارگران و پابرهنه ها)ست نه "کودتای دستبند سبزی" های بالاشهر نشین.
با این حساب راه درست را انتخاب کنیم. مشهد 71 به گفته احمد توکلی به "واردات باتوم" از خارج منجر شد. این اشتباه را تکرار نکنیم. راه حل نهائی پاسخگوئی به مطالبات مردم است. هنوز هم دیر نشده است؛ درس بگیریم و اصلاحات اقتصادی را از "روز اعتراض" رقم بزنیم.
انشالله روز اعتراض برای دولت محترم بشود؛ روز برانگیختگی.
