معاون رئیس جمهور: اینکه دولت بتواند برای جوانانی که ازدواج می‌کنند مسکن مهیا کند، نگاه آرمانی است
۲۶
مرداد
طبقه بندی موضوعی
بایگانی
- تیر ۱۳۹۹ (۲)
- دی ۱۳۹۸ (۲۰)
- آذر ۱۳۹۸ (۲۵)
- آبان ۱۳۹۸ (۱۱)
- مهر ۱۳۹۸ (۲۱)
- شهریور ۱۳۹۸ (۳۰)
- مرداد ۱۳۹۸ (۳۲)
- تیر ۱۳۹۸ (۴)
- ارديبهشت ۱۳۹۸ (۲)
- فروردين ۱۳۹۸ (۵)
- اسفند ۱۳۹۷ (۱)
- بهمن ۱۳۹۷ (۳)
- دی ۱۳۹۷ (۳)
- آبان ۱۳۹۷ (۱)
- مهر ۱۳۹۷ (۴)
- شهریور ۱۳۹۷ (۱)
- مرداد ۱۳۹۷ (۷)
- تیر ۱۳۹۷ (۴)
- خرداد ۱۳۹۷ (۲)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۳۰)
- فروردين ۱۳۹۷ (۳۰)
- اسفند ۱۳۹۶ (۴۰)
- بهمن ۱۳۹۶ (۹۰)
- دی ۱۳۹۶ (۱۶۱)
- آذر ۱۳۹۶ (۱۸۹)
- آبان ۱۳۹۶ (۲۱۰)
- مهر ۱۳۹۶ (۱۸۷)
- شهریور ۱۳۹۶ (۱۰۶)
- مرداد ۱۳۹۶ (۲۳)
- تیر ۱۳۹۶ (۹)
- خرداد ۱۳۹۶ (۲)
- فروردين ۱۳۹۶ (۳)
- اسفند ۱۳۹۵ (۶)
- بهمن ۱۳۹۵ (۳)
- دی ۱۳۹۵ (۲)
- آذر ۱۳۹۵ (۳)
- مهر ۱۳۹۵ (۱)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱)
- مرداد ۱۳۹۵ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۱)
- مهر ۱۳۹۲ (۱)
- شهریور ۱۳۸۷ (۱)
آخرین مطالب
-
۹۹/۰۴/۲۲یکتا آفرینش هستی
پیوندها
ازدواج مهم‌ترین گام زندگی است ولی متاسفانه همیشه مطابق رویاهای ما محقق نمی‌شود. اگر به فکر ازدواج هستید، عاقلانهتر آن است که پیش از آمادگی، به سرعت وارد عمل نشوید. با اینکه منظور که تاخیر انداختن در امر ازدواج زیبا نیست، ولی قبل از آن باید پاسخ ۱۰ پرسش زیر را پیدا کرده باشید:
1.آیا می‌توانید بقیه عمر خود را با فرد مورد نظر سر کنید؟
ازدواج امری همیشگی است، آیا آمادگی گذراندن مابقی عمرتان، با فرد موردنظر را دارید؟ این به معنای متعهد شدن و شامل تمام دوران بیماری، پیری، و فراز و نشیب‌های زندگیست. این تعهد چنان بزرگ است که نمی‌توان آن را سرسری گرفت.
۲. آیا اهدافتان یکیست؟
آیا هردوتان بخاطر این ازدواج از یک رویا صرف نظر می‌کنید؟ در اینصورت باید مطمئن شوید که بعدا دچار تاسف نخواهید شد. این یعنی باید اهدافتان هم‌خوانی داشته باشند. مثلا هردوتان دوستدار سفر باشید، و یا هر دو خواهان تشکیل خانواده باشید.
۳. آیا با او ازدواج می‌کنید چون دوستش دارید یا صرفا می‌خواهید ازدواج کنید؟
جزو آنهایی نباشید که به این خاطر ازدواج می‌کنند چون «شتریست که در خونه همه می‌خوابه»، و یا «آخه همه دوستام هم ازدواج کردن». شما باید به خاطر عشقی که به فرد مورد نظر دارید و بخاطر رسیدن به شادی هرچه بیشتر، اقدام به ازدواج کنید.
۴. می‌توانید متعهد بمانید؟
مساله مهم بعدی تعهد است. طلاق مساله دردناکی است، پس مطمئن شوید که نسبت به تعهدات ازدواج می‌توانید ۱۰۰ درصد پایبند بمانید. مادامی که به این امر شک دارید، نباید به ازدواج اقدام کنید.
۵. آیا می‌توانید تیمی کار کنید؟
به عنوان یک زوج، باید بتوانید تیمی کار کنید و با همفکری برای زندگی خود تصمیمگیری کنید. به این معنا که با اینکه هنوز هم یک نفر هستید ولی دیگر نباید در پی نمره یک بودن باشید. ببینید می‌توانید با این امر کنار بیایید.
۶. در مورد مسایل اقتصادی تفاهم دارید؟
مسایل مالی بسیار مهماند. بزرگترین دلیل طلاق، امروزه چیزی غیر از امور مادی نیست. پس پیش از ازدواج باید در مورد مدیریت مالی زندگی به توافق برسید. مثلا آیا به حساب مشترک، و یا هزینه‌های مشترک معتقدید؟ به قول قدیمی‌ترها، پیش از هر اقدامی، حتما سنگ‌ها را وابکنید.
۷. آیا اعتقادات و باورهای شما همساناند؟
آیا از اعتقادات مذهبی و باورهای ریشهدار فرد موردنظر مطلعاید؟ امکانش هست که تابحال در گفتگوهای خود متوجه این امر نشده باشید، درحالی‌که همین موارد می‌توانند در آینده مسالهساز شوند. حتی اگر درحال حاضر، طرفتان پیرو مذهب خاصی نباشد، این امر را جدی بگیرید.
۸. آیا قادر به رفع اختلافات هستید؟
آیا هر دوی شما قادر به این کار هستید؟ آیا با همفکری هم مساله را رفع می‌کنید یا آتش جریان را تندتر می‌کنید؟ در هر زندگی جروبحث پیش میاید، اما اینکه بتوانید چگونه آن را مهار کنید، بخشی از یک زندگی شاد و موفق است.
۹. در راه آمدن با خانواده‌ها چقدر موفقاید؟
بعد از ازدواج، خواهناخواه، عضوی از خانواده همسر خودتان می‌شوید. بنابراین یکی از ملاحظات بعد از ازدواج این است که بخشی از اوقات خود را طی موقعیت‌های مختلف با خانواده او سپری کنید.
۱۰. آیا ۱۰۰ درصد طالب این ازدواج هستید؟
اگر در این زمینه هرگونه شکی به دل دارید، باید دلایل این شک را پیدا کنید و به سوالاتی بیشتر از ده مورد فوق پاسخ دهید. چون آخرالامر این دل شماست که باید گواهی به درستی تصمیمتان بدهد.
مسئله مهم ازدواج
۱۵
شهریور
یکی از این تحولات اخیر در حوزه فرم خانواده پدیدار‌شدن خانواده «هم‌بالین»، « هم‌باشی» یا به اصلاح ازدواج سفید است که البته برخی از طرفداران شکل سنتی خانواده آن را ازدواج سیاه هم خوانده‌اند! شاید نخستین تصور و پیش انگاره‌ای که هر یک از افراد جامعه نسبت به تشکیل خانواده و ایجاد زندگی مشترک داشته باشند ازدواج، آن هم به شیوه قانونی و عرفی باشد و این در حالی است که امروزه در سراسر دنیا شاهد شکل‌گیری خانواده‌هایی هستیم که به صورت غیر رسمی، غیر مجاز و فردگرایانه ایجاد شده و سال‌ها به زندگی مشترک می‌انجامد. به عبارت دیگر، از دیگر مصداق مهم فردیت‌گرایی به مثابه امری پسامدرن که خانواده را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد، شکل‌گیری گونه جدیدی از زندگی مشترک است که هم بالینی نام دارد و به گواه بسیاری از محققان زندگی مشترک بدون ازدواج در تهران روندی رو به افزایش دارد و تمایل به مناسبات جنسی غیر از زندگی زناشویی در مجردان و متأهلین به چشم می‌خورد.
این موضوع به افزایش بیماری‌های مقاربتی و پیمان‌شکنی در مناسبات خانوادگی منجر شده است. با این حال و با توجه به تازگی و پیچیدگی موضوع و حساسیت‌های موجود در کشور ما، در این زمینه آمار رسمی و قابل اتکایی در دسترس نیست، اما از دیدگاه نظری و با درنظر داشتن شرایط عمومی جامعه می‌توان گفت، بسترهای گسترش این پدیده در اعضای جامعه و به ویژه جوانان، قابل مشاهده است. یکی از این بسترها، افزایش سن ازدواج است؛ به گونه‌ای که جامعه ایران، در دهه‌های اخیر، مواردی مانند دگرگونی در میانگین سن ازدواج، نسبت تجرد، افزایش میزان طلاق و انتقال در ترکیب جنسی افراد ازدواج نکرده را تجربه کرده است.
سن ازدواج به ویژه در بین دختران، افزایش قابل توجهی داشته است. نسبت زنان ازدواج نکرده سنین ۲۰ تا ۲۴ سال از 4/21 درصد در سال ۱۳۵۵ به ۴۰ درصد در سال ۱۳۷۵ و ۴۹ درصد در سال ۱۳۸۵ رسیده است. این نسبت در مناطق شهری به حدود ۸۰ درصد رسیده است. میانگین سن ازدواج دختران، از 4/22 سال در سال ۱۳۷۵ به 4/23 سال در سال ۱۳۹۰ افزایش یافته است که این مقدار، در سال ۱۳۹۴ به 8/23 رسیده است. همچنین میانگین سن ازدواج مردان در سال ۱۳۹۳، 1/27 بوده است که در سال ۱۳۹۴ با روند افزایشی محسوسی به 5/28 رسیده است (سازمان ثبت احوال کشور، ۱۳۹۴). به موازات افزایش سن ازدواج، میزان تجرد قطعی نیز افزایش یافته است، به گونه‌ای که نسبت تجرد قطعی زنان از 1/2 درصد در سال ۱۳۷۵ به ۴/۴ درصد در سال ۱۳۸۵ رسیده و این نسبت با روند افزایشی در سال ۱۳۹۰ به ۸ درصد رسیده است. بنابراین، می‌توان گفت، براساس آخرین سرشماری سال ۱۳۹۰، یازده میلیون و دویست و چهل هزار نفر، در وضعیت تجرد قطعی هستند که به نسبت مساوی، میان دو جنسی این جمعیت تقسیم شده‌اند (مرکز آمار ایران، ۱۳۹۴).
تجربه کشورهای آمریکایی و اروپایی، نشان دهنده رقیب‌بودن دو پدیده «هم خانگی بدون ازدواج» و «ازدواج‌رسمی» است وبنابراین، با توجه به بالا رفتن سن ازدواج جوانان، می‌توان انتظار داشت که سبک‌های زندگی جدید، از جمله هم خانگی بدون ازدواج، در ایران ایجاد شده و رواج یابند. یکی دیگر از شرایطی که احتمالاً بر‌روند افزایش سن ازدواج تأثیر داشته و تغییرات فزاینده آن می‌تواند در گسترش پدیده هم خانگی بدون ازدواج مؤثر باشد، تغییرات نرخ بیکاری جوانان است. نرخ بیکاری جمعیت جوان در سال ۱۳۸۴، 5/20 درصد بوده است که این رقم، حدود دو برابر نرخ بیکاری کل جمعیت و سه برابر نرخ بیکاری جمعیت میان سال است . نرخ بیکاری جوانان در سال ۱۳۹۴ به رقم 3 /23 درصد رسیده است که نسبت به سال ۱۳۸۴، روند افزایشی محسوسی داشته است (درگاه ملی آمار، ۱۳۹۴). در جامعه سنتی ایران، براساس قوانین اسلام، نفقه و تأمین مخارج معمولی زن پس از ازدواج، به عهده مرد است؛ بنابراین، بالا رفتن نرخ بیکاری جوانان و به‌ویژه مردان و تعهدات قانونی‌ای که ازدواج به شیوه سنتی برای مردان ایجاد می‌کند، سوق دهنده جوانان به سمت جایگزین‌های غیرقانونی ازدواج، از جمله هم خانگی بدون ازدواج است. یکی دیگر از عواملی که می‌توان انتظار داشت در گرایش افراد، به ویژه نسل جوان، به سوی هم خانگی بدون‌ازدواج مؤثر باشد، بالا رفتن نرخ طلاق است.
افزایش هزینه‌های طلاق در جوامع، با کاهش منفعت حاصل از ازدواج همراه است .براساس آمار وبگاه ثبت احوال کشور، تعداد طلاق‌های انجام شده در ایران از سال ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۴ در حال افزایش بوده است؛ به گونه‌ای که طلاق‌های انجام شده در سال ۱۳۸۵ از ۹۴۰۳۹ طلاق به رقم 163765 در سال ۱۳۹۴ رسیده است، درحالی‌که ازدواج‌های انجام شده در ایران از سال ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۴، روند کاهشی داشته است. براساس آمار موجود، تعداد ازدواج‌های انجام شده از ۷۷۸۲۹۱ مورد در سال ۱۳۸۵، به ۶۸۵۳۵۲ مورد در سال ۱۳۹۴ رسیده است (سازمان ثبت احوالی کشور، ۱۳۹۴). افزایش نرخ طلاق می‌تواند باعث ترس از ازدواج‌های رسمی و قانونی شود و در نتیجه سوق‌دهنده جوانان به سوی سبک‌های دیگر زندگی مشترک باشد؛ سبک‌هایی که از سوی طرفین، دست‌کم به‌عنوان مقدمه‌ای برای اطمینان از پایداری رابطه درنظر گرفته می‌شوند.
هم‌خانگی بدون ازدواج، پدیده‌ای است که در ایران کمتر شناخته شده است. پرداختن به این موضوع، می‌تواند گامی در راستای مطالعه عمیق‌تر زنان به‌همراه داشته باشد، از جمله اخاذی و تهدید که یکی از مخاطرات جدایی یک طرفه به شمار می‌آید. در این نوع زندگی مشترک، طرفین از یکدیگر ارث نمی‌برند. همچنین زن نمی‌تواند از خدمات بیمه اجتماعی شریک زندگی‌اش استفاده کند.
در مجموع، زنان در این نوع رابطه همواره در معرض آسیب‌های متعدد اجتماعی، روانی، اقتصادی و حتی جسمی قرار می‌گیرند و ساختار حقوقی و فقهی در ایران نمی‌تواند تأمین‌کننده حمایت در خوری از آنها باشد. بر این اساس باید پرسید چگونه، در چه شرایط و با چه ادراکی از این موضوع، عده‌ای از افراد به شکل‌دهی چنین رابطه‌ای اقدام می‌کنند؟ این سوالی است که باید پژوهش‌هایی در رابطه با آن به‌صورت تفسیری انجام شوند.
*صبح نو