رونمایی از ثروت مسئولان و آقازاده‌­ها

دهه دوم عمر انقلاب‌اسلامی، اولین مقطع بروز تغییرات در رویکرد‌های عمومی مسئولان و مدیران جامعه بود و تأثیرات این تغییرات مستقیماً بر جامعه و مردم نیز مشاهده می‌شد. از جمله مهم‌ترین نشانه‌های این تغییر بروز خوی اشرافی‌گری و مسابقه ثروت‌اندوزی در میان دولتمردان بود. با آنکه 10 سال پیش از آن با پیروزی انقلاب، اشرافیت طاغوتی کنار زده‌شده بود و طبقه جدید مدیران انقلابی، روش ساده زیستی و مردمی بودن را در سبک زندگی شخصی و اداری در پیش گرفتند.
در دوره‌ای که به «سازندگی» معروف شد، رسوخ تجمل‌گرایی از عالی‌ترین مقام دولت آغاز شد و مردم و مسئولان از رئیس‌جمهور وقت، توصیه به «مانور تجمل» شنیدند و پیش از آنکه عامه مردم بخواهند یا بتوانند به این توصیه سردار سازندگی عمل کنند، دولتمردان وقت، این توصیه را آویزه گوش خود کردند. سوت مسابقه ثروت‌اندوزی و راحت‌طلبی میان مدیران دولتی و خانواده‌های آن‌ها به صدا درآمد و شاهد جلوه‌های جدیدی از «تاجرمدیر» و «آقازاده»‌ها در فضای مدیریتی سیاسی کشور شدیم.
لازمه پیشروی در این مسابقه ثروت، روی آوردن مدیران دولتی به فعالیت‌های جنبی اقتصادی بود که این فعالیت‌ها گاه مستقیماً از سوی خود مدیران و گاه از طریق همسر و فرزندان و دیگر نزدیکان آن‌ها دنبال می‌شد. فرصت‌هایی که در اختیار مدیران و آقازاده‌های‌شان چه از لحاظ دسترسی به اطلاعات سودآور و نیز اختیارات تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی سودساز وجود داشت عملاً میدانی نابرابر برای آن‌ها ایجاد کرد که بتوانند در رقابت با بخش خصوصی واقعی و اصحاب کسب‌وکار با شتابی خیره‌کننده حرکت کنند. اینجا بود که شاهد پدیده «ثروت‌های بادآورده» و «گسترش فساد اقتصادی» بودیم. نتیجه مستقیم ورود در این ورطه در سبک زندگی مسئولان نیز مشاهده شد و به‌تدریج در محل زندگی، خودروی شخصی، دارایی‌های مختلف و حتی اتاق کار آن‌ها تجلی یافت.
هرچند مسابقه کسب ثروت نجومی مسئولان پایان نیافت، اما با روی کار آمدن دولت یازدهم، موج دوم اشرافی‌گری دولتی ظهور یافت. بخشی از مدیرانی که برای مدتی از رأس مدیریت اجرایی خارج‌شده یا بازنشسته شده بودند، به مسئولیت‌های دولتی بازگشتند، با این تفاوت که در این سال‌ها در کسب‌وکار اقتصادی و تجاری خود نیز جاافتاده بودند و به‌هیچ‌روی مایل به ترک فعالیت‌های شخصی اقتصادی خود نبودند. از سویی رئیس‌جمهور و مدیران عالی دولت نیز، نیازی به حفظ ظاهر ساده زیستی نمی‌دیدند و آشکارا پای دولت برای بار دیگر به کاخ‌های رژیم پهلوی در سعدآباد باز شد. تحت عنوان به‌کارگیری مدیران توانمند و کاربلد و به عبارت دقیق‌تر «ژنرال‌ها» طبقه «تاجرمدیران» بار دیگر بر کرسی قدرت رسیدند و هیچ ابایی از اذعان به داشتن ثروت 1000 میلیاردی و فراتر از آن نداشتند.
اکنون شش سال از آغاز موج دوم اشرافی‌گری دولتی می‌گذرد. اگر در موج اول مدیران به‌تدریج به ثروت‌اندوزی روی آوردند و رحل اقامت در منازل اعیان‌نشین و مجلل گزیدند، این بار طبقه تاجرمدیران اشرافی از ابتدا دارای ثروت‌های صد‌ها میلیاردی هستند، در منازل ده‌ها میلیاردی در ولنجک، الهیه، زعفرانیه، فرمانیه، نیاوران و ... سکونت دارند، همزمان با تصدی وزارت و ریاست سازمان و ... مالک چندین شرکت خانوادگی به همراه فرزندان و همسران خود هستند و آن‌ها را اداره می‌کنند و در بخش‌های گوناگون واردات، ساخت‌وساز، انحصارات و ... از جایگاه خوبی برخوردارند.
شرح این قصه پرغصه فراتر از مجال محدود این سطور است، اما با تلخی باید بپذیریم که تعداد معتنابهی از مدیران دولتی به‌رغم ممنوعیت صریح در اصل 141 قانون اساسی همزمان به مدیریت در بخش خصوصی مشغول‌اند.
ناگفته پیداست که نمی‌توان از مدیری که خوش‌نشینی در خانه 100 میلیاردی در ولنجک را برگزیده یا سرگرم دلمشغولی‌های اقتصادی شخص خود و خانواده‌اش است، انتظار داشت که درد حاشیه‌نشینان بی‌بضاعتی را بفهمد که کل امیدشان به یارانه ناچیز ماهانه است، یا حال زن سرپرست خانواری را درک کند که برای خرجی خود و فرزندانش، خود را به مشقت فراوان می‌اندازد، یا حس پدری را بفهمد که چند فرزند بیکار و فارغ‌التحصیل دانشگاه دارد یا مصائب مردم رنج‌دیده جنوب غرب کشور بر اثر ریزگرد‌ها را اندکی متوجه شود.
تنها راه برون‌رفت از بحران اشرافی‌گری دولتی، صداقت و شفافیت مسئولان با مردم است. باید مدیران و مسئولان صادقانه و صریح از دارایی‌ها خود و خانواده‌شان، خانه محل زندگی و ارزش آن و نیز فعالیت‌های جنبی اقتصادی خود، آگاه سازند تا مردم، خود در مورد آن‌ها قضاوت کنند. اصل 142 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران تأکید می‌کند «دارایی رهبر، رئیس‌جمهور، معاونان رئیس‌جمهور، وزیران و همسر و فرزندان آنان قبل و بعد از خدمت، توسط رئیس قوه قضائیه رسیدگی می‌شود که برخلاف حق، افزایش نیافته باشد.» اینک صرف رسیدگی رئیس قوه قضائیه نمی‌تواند اقناع­گر افکار عمومی باشد.
به‌نظر می‌رسد فضایی برای اطلاع‌رسانی شفاف در خصوص دارایی و سبک زندگی مسئولان و خانواده‌شان شکل گیرد و به این منظور ضروری است سامانه‌ای مشخص برای این منظور ایجاد و در دسترس عموم مردم قرار گیرد. از جمله اولین حقوق شهروندان آن است که حاکمان خود را دقیق و واقعی بشناسند. مدیران نباید از مطلع شدن مردم از زندگی اقتصادی‌شان نگران باشند و اتفاقاً خود در این راه پیش‌قدم باشند.

با هم مهمان خانه 125 میلیون دلاری «بیل گیتس» می شویم

با ثروتی در حدود 83.9 میلیارد دلار، بیل گیتس ثروتمندترین فرد آمریکا است. جای تعجب نیست که ثروتمندترین فرد دنیا یک خانه بسیار بزرگ و شبیه به‌قصر داشته باشد. وی برای این خانه که ساخت آن حدود 7 سال طول کشید 63 میلیون دلار هزینه کرد. مساحت این ملک 66 هزار متر مربع است و وی آن‌را Xanadau 2.0 نامیده است.

این اسم، نام شخصیت خیالی چارلز فاستر کین در فیلم همشهری کین است. احتمالا می توانید حدس بزنید که در ساخت این خانه از انواع فناوری‌های مدرن دیجیتال استفاده شده است و در عین حال تلاش شده است که این فناوری‌ها در نمای ظاهری خانه چندان مشهود نباشد و خانه حالت طبیعی و آرامش‌بخش خود را داشته باشد.

در زیر نگاهی داریم به برخی از عکس‌های این خانه بی‌نظیر.

استخری با چشمه‌های فراوان

محیطی پر از آرامش با درختان نخل، چشمه، روشنایی گرم و طراحی به‌شکل دهکده‌ها در کنار یک سیستم صوتی پیشرفته در زیر آب برای تجربه‌ای بی‌نظیر.

ایوانی بر روی سقف

صندلی‌های راحتی، رختخواب به‌علاوه سیستم‌های کنترل دما در کف و سقف این ایوان برای لذت بردن از تابستان و زمستان در شهر سیاتل آمریکا.

اتاق ترامپولین

باشگاه ورزشی بیل گیتس در فضایی به‌مساحت 2500 متر مربع و ارتفاع 6 متر.

سینمای خانگی

راحت‌ترین صندلی‌های ممکن برای پذیرایی از 20 نفر از عاشقان فیلم و سینما. حتی یک ماشین پاپ‌کورن هم برای این سینمای خانگی طراحی شده است.

کف‌های لوکس

در این موکت‌های سفید رنگ سنسورهای حساس به‌فشار تعبیه شده که از روی وزن وارد شده توسط قدم‌های هر فرد قادر به تشخیص اوست.

آشپزخانه‌های مدرن

در داخل این قصر، شش آشپزخانه درنظر گرفته شده که کف آن از چوب طبیعی و دیوارهای آن از شیشه‌های تمام قد ساخته شده است.

ماهیگیری در خانه

بیل گیتس حوضچه‌هایی ساخته که منشأ آب آن از کوه‌های اطراف و مملو از ماهی‌های سالمون است.

سالن غذاخوری مدرن

یک میز شیشه‌ای مدرن در وسط این اتاق درنظر گرفته شده تا فضای زیبایی را برای بیل گیتس و میهمانان‌اش فراهم کند.

راه‌پله‌های بزرگ

راه‌پله چوبی که کناره‌های آن از شیشه و فلز تشکیل شده است. برای رسیدن به طبقه بالا باید 84 پله را طی کرد.

دیوارهای شیشه‌ای زیبا

بیل گیتس برای این‌که بتواند از هر جای خانه از دیدن فضای بیرون لذت ببرد از شیشه‌های قدی بزرگ به‌جای دیوار استفاده کرده است.

طراحی‌های دوست‌دار محیط زیست

بیل گیتس بعد از خرید این خانه در سال 1988، شروع به‌پیاده‌سازی طرح‌های خود مطابق با محیط زیست کرد.

خانه میهمان

بیل گیتس برای پذیرایی از میهمان خود یک خانه به‌مساحت 1900 متر مربع درنظر گرفته که شامل آشپزخانه، اتاق استراحت و یک اتاق خواب بسیار بزرگ با حمام کاملا لوکس می‌شود.

سالن همایش

این خانه به‌شکلی ساخته شده که امکان برگزاری رویدادهای مختلف به‌همراه اشخاص مشهور و مدیران‌عامل شرکت‌های بزرگ بین‌المللی را دارد. سالن اصلی آن گنجایش 200 نفر را دارد.

اتاق خاک

بیل گیتس نام این اتاق را اتاق خاک گذاشته که شامل یک شومینه سنگی می‌شود.

کتاب‌خانه

کتاب‌خانه بیل گیتس حدود 2100 متر مربع مساحت دارد.

فراوانی پارکینگ‌ها

فضای پارکینگ این خانه ظرفیت 23 خودرو را دارد.

مرد مالیات

مسلما خانه‌ای به‌این بزرگی مالیات زیادی هم دارد. گفته می‌شود بیل گیتس چیزی در حدود 1 میلیون دلار بابت مالیات این خانه به‌دولت پرداخت می‌کند.

درخت محبوب بیل گیتس

بیل گیتس عاشق این درخت افرای 40 ساله است به‌طوری که روند رشد و میزان رطوبت آن را به‌دقت زیرنظر دارد.

منظره‌ای رو به دریاچه

خانه این میلیاردر در قسمت راست "دریاچه واشنگتن" ساخته شده و نمای بسیار زیبایی از سیاتل را ارائه می‌دهد.

خانه‌ای در جنگل

با وجود این‌که این خانه بین درختان جنگل احاطه شده اما به‌دلیل وجود یک سرور خیلی بزرگ با تمام دنیا در ارتباط است.

خانه دوم

چند سال پیش، بیل گیتس یک خانه دیگر را به ارزش 18 میلیون دلار در منطقه رانچو خریداری کرد.

طراحی با الهام از اسب

تمام دکوراسیون زیبای این خانه با الهام از اسب انجام شده است.